Toplumsal kırılmaları gözlemlemekten boyun fıtığı oldum, mizahtan başka boyunluk bulamadım. Bu blog, iç sesimi kamusal alana saldığım yerdir. Gözüm kararınca yazıyorum. Bu bir içerik değil, bu ben.
Gazetecilik, yalnızca haber vermek değildir. Gerçek gazetecilik, güce karşı hakikatin peşinde koşmak; tarafsızlık değil adaletli bir pozisyon alabilmektir. Türkiye’de bu uğurda can verenler oldu, mesleğini yitirip sürgüne gidenler oldu. Ama aynı zamanda, muhalif gibi görünen, ama aslında iktidar stratejilerinin bir parçası haline gelenler de çoğaldı. ("Gazetecilik, iktidarın istemediği
Bir konuşma duyarsınız, öylesine inandırıcıdır ki, içeriğini sorgulamadan kabul edersiniz. “Adam ne güzel konuşuyor yahu!” dersiniz. İşte tam o anda, Aristoteles’in mezarında yüzü güler. Çünkü bu, retorikin zaferidir. Ama aynı zamanda tehlikesidir de. Türkiye’de Retoriğin Toplumsal Karşılığı Retorik, Antik Yunan’dan beri “ikna sanatı” olarak tanımlanır. Aristoteles retoriği,
Dünyada her yenilik iki tip tepkiyle karşılanır: “Vay be, bu iyiymiş!” “Eskiden her şey daha iyiydi, bu da kim, bu ne, bu neden?” Zaten insanlık eski güzel günlerle, gelecek güzel arasında sıkışıyor sürekli. Eski günlere dönemiyor, güzel günleri hiç göremiyoruz. Anı yaşa demeyeceğim korkma… Bu bir kişisel gelişim yazısı değil