Toplumsal kırılmaları gözlemlemekten boyun fıtığı oldum, mizahtan başka boyunluk bulamadım. Bu blog, iç sesimi kamusal alana saldığım yerdir. Gözüm kararınca yazıyorum. Bu bir içerik değil, bu ben.
12 Temmuz Beyannamesi’nden sonra hem CHP’de hem DP’de değişiklikler oldu. Muhalefete karşı daha ılımlı bir tavır sergilenmesi gerektiğini düşünen grup öne çıktı. Başbakan Peker’in İnönü’nün hükümetin işlerine karışmasından duyduğu memnuniyetsizlik biliniyordu. CHP Meclis Grubundan güvenoyu istedi, 35 red oyu aldı… Hükümetin üyelerini değiştirmek için oy
Atatürk’ten sonra onun vizyonunun tam tersine mi hareket ettik, yoksa onu taklit ederken yanlışlar mı yaptık ya da başımıza uzun yıllar bela olacak hataları bile bile mi yaptık üstüne düşünmek gerekir… Bazı şeyler bazı zamanlarda doğruyken bazı zamanlarda acı verici, bazı zamanlarda yol açıcı, bazı zamanlarda uçuruma sürükleyicidir… Hangisinin
“Bir ulusun hayatıyla doğrudan doğruya ilgili olan ekonomisi, çöküşünün de yükselişinin de nedenidir. Zamanımız bir iktisat çağıdır. Kılıç kullanan kol yorulur ama saban kullanan kol yorulmaz, her gün daha çok güçlenir ve toprağına daha iyi sahip olur. Osmanlı İmparatorluğu her şeyden önce sabanın karşısında yenildi. Kılıçla zafer kazananlar er geç
Türkiye’de neler olduğunu Türkiye’de yaşayarak bile anlamak zor artık. Her şey birbirine bağlı ve her şey birbirinden kopuk. Halkın bir kısmı uzun zamandır memnun olmadığı her şey için sesini çıkarmaya başladı. Adalete bağlılığı incinmiş, güven duygusu zedelenmiş, neredeyse herkese karşı güvenini kaybetmiş bir halktan bahsediyoruz. Ülkede geleceğe dair
Özgürlük… Ona sahip olmak için gerekli olan hak ve adalet… Kime ait olacak bunlar? Ve nereye kadar onların olacak? Kimisi için özgürlük kocası izin verdiği kadar… Kimisi patronunun iki dudağının arasına kadar özgür. Kimisi haksızlıklarla elde ettiği işi kadar özgür… Kimisi maaşı kadar özgür… Kimisi yandaşı, alkışçısı, yardakçısı kadar özgür…
Dua mı etsek hep beraber? Ya da sürekli niyet mi etsek? İyi ya da kötü mü olduğu belli olmayan niyetlerimizle kafaları mı karıştırsak? Yoksa vaz mı geçsek? Yoksa her şeye boş mu versek? Ya da kötü şeyler olduğunda tüm duyarlı halimizle ortalara çıkıp bağırıp çağırsak mı? Aslında içimizde fırtınalar kopmazken,
Herkesin hikayesine benzer bir şey anlatacağım… Sanırım öyle olacak. Bu cümle içimi yaraladı. Herkese benziyor muyduk gerçekten? Çok üzülüyorum bu cümleye… Kibirlenecek bir aşk hikayem bile kalmıyor elimde. Keşke şu anda beni duysan ve desen ki “Evet diğer herkesten farklıydık ama sonra onlar gibi olduk.” Evet… Herkes aynı sonuçta… Kendimizi
İyilik dediğimiz şey kötülüğü yenmekte ne kadar da başarısız…Hepimiz kendimiz iyi sanıyoruz oysa ki… Dünyaya iyiliği getirdiğini iddia eden dinler bile kendisine inananlardan, geri kalanlara düşman yaratmaktan ileri gidememiş… Yaratıcının ağzı küf kokan savaşçıları! Zorbalık, vicdansızlık, aşağılama, hakaret, savaş, kan yayıyorlar etrafa. Koca bir tepsi var. Önümüze koyulmuş. O
Özgürlük insanın kafasının içinde… Düşün artık, orada bile hapis aslında. İstediğini söylemek, talep etmek, sorunu göstermek, çözmek istemek, çözemeyeceğini anlamak, bırakmak, salmak, gitmek, gelmek, yapmak, yapmamak… Kendini minik, karanlık, çözümsüz, izbe, rutubetli yerlerde bırakmamak… Özgürlük bu! Özgürlük kendini yok etmemek… Kendini çaresizliğe mahkum etmemek… Belki de değildir. Bazen tam emin
İnsanın gücü saçlarında mıdır, ellerinde mi, yoksa dilinde mi? Bakışlarımızla dağları devirebilir miyiz? Söyleyemediklerimiz içimizde kocaman çöp tepeleri oluşturur mu? Kokuşmuş içimizle parlayarak dolanır mıyız hayatta? Bence yaparız. Mutsuz hayatların sahipleri de gülümser… Bir gülümse kadardır bedbaht hayatları unutmak…Beş dakika için… Belki birkaç saat için… Saçlarımızın uçları kadar kolay
İnanılmaz! Gerçekten inanılmaz! Bu halı yirmi senelik mi? Ya da otuz? Üstünde bir tane bile leke yok! Bir tane bile! Püskülleri bu eve ilk geldiği gün de böyleydi herhalde. Bu kadar beyaz… Tertemiz… Hatırlıyorum püskülleri yıkardın… Bu halı oturma odasında benim oyun alanımdı bir ara… Üstündeki desenleri oyuncak arabalarıma yol
Aklımdan çıktın sanıyorum bazen. Çalışırken, kitap okurken, film seyrederken seni bilmiyormuşum gibi, o yaşananlar hiç yaşanmamış gibi… Hiç var olmamışsın gibi. Beni hiç öpmemişsin gibi… Beni sevmemişsin gibi… Sonra yastıktan çıkmayan o lanet lekeyi görüyorum, hani likör dökmüştün yastığa, duvara yamuk duran o resme bakıyorum, onu öyle yamuk şekilde sen