Toplumsal kırılmaları gözlemlemekten boyun fıtığı oldum, mizahtan başka boyunluk bulamadım. Bu blog, iç sesimi kamusal alana saldığım yerdir. Gözüm kararınca yazıyorum. Bu bir içerik değil, bu ben.
Ay doluyor, biz boşalıyoruz. Ay yukarıda parlıyor, biz aşağıda saçmalıyoruz. Hani gökte ne varsa yerde de o vardı? Yok! Dolunay denince hâlâ romantik şeyler aklına gelen varsa, ya çok âşık ya da çok bilgisizdir. Her romantik fotoğrafın ya da çizimin arka foncusunun dolup dolup boşalması, bizim de kıpırdanmamıza sebep oluyor
Her Şey Çok Güzel Olacak(mış). Olur Tabii, Tövbe Estağfurullah! Sebze fiyatları dolarla yarışırken güzel günleri bekleyen insanlar, demokrasi için de ambulans çağırdılar. Ambulans geldi — ama sadece sireniyle katkı sundu. O da ilk birkaç sefer. Sonra kulaklar alıştı. Gürültüye bağışıklık geliştirdik.Her şey çok güzel olacak. Tamam şimdi gözümüze bir
Kadın kadının yurdudur. Kim bilir, belki de elma kurdudur. Hatta biraz dikkatli bakarsan o kurdun bir WhatsApp grubu bile vardır: “Kadınlara Karşı Kadınlar Konseyi.” Seçmece feministlikle dişilik mezbahası arasında kalan depoda buluşalım. Sonra kimin daha çok kadına benzer göründüğüne karar veririz. Belki de kimin daha çok “erkek gibi kadın” olduğuna.
Kral çıplak değil, sensin çıplak. Otoriter rejimler, yalnızca bir kişinin ya da iktidar partisinin kararıyla ortaya çıkmaz; toplumlar da bu rejimlerin oluşmasına zemin hazırlar. Bir diktatör, önceden hazırlanmış bir sahneye çıkar. Bu sahne, krizin, korkunun, güvensizliğin ve kolektif çaresizliğin ördüğü bir atmosferdir. Hannah Arendt’in deyimiyle, “kitlesel yalnızlık ve köksüzlük,
Devletin tanrısal bir figür gibi algılanması, yalnızca teokratik rejimlere özgü bir eğilim değildir. Bu olgu, insanlık tarihinin başlangıcından bu yana farklı biçimlerde tezahür etmiş; mitolojilerde, dini inanç sistemlerinde, siyasal kuram ve pratiklerde sürekli olarak yeniden üretilmiştir. Antropolojik olarak kutsal ile düzen arasında kurulan bağ, siyasal iktidarın “ilahi” bir kaynaktan türediği
Selülitle savaşan ama otoriteyle barışık, acı dolu ve komik bir halk. Türkiye’de sosyal medya kullanımı yalnızca dijitalleşmenin doğal bir sonucu değil, aynı zamanda bastırılmış arzuların, çarpık toplumsallaşmanın ve kolektif hafıza kaybının bir tezahürüdür. Herkesin görünmek istediği ama kimsenin gerçekten “olmak” istemediği bu dijital arenada, kullanıcılar estetik kaygı, sosyal onay
Türkiye’de siyasi gündemin ruh sağlığı üzerindeki etkileri üzerine akademik verili, sinir bozucu bir inceleme Türkiye’de siyaset yalnızca oy vermek ya da siyasi partiler hakkında tartışmakla sınırlı bir alan değil. Güncel siyasi atmosfer, bireylerin gündelik yaşamına, ruh sağlığına, ilişkilerine ve hatta benlik algılarına doğrudan etki ediyor. Psikoloji, bu durumun
Mezopotamya’dan günümüze “story” lerle geldik. Artık dikkat etmemize, aklımıza ve üretmemize gerek yok. Instagram, görselliği merkeze alan yapısıyla modern iletişimi ve kimlik sunumunu baştan tanımlayan bir platform haline geldi. Eski günlerini ve zaman içindeki değişimini eminim herkes hatırlıyordur. Ancak, bu dijital mecra yalnızca fotoğraf paylaşımından ibaret değil; toplumsal algılar,
Bu yazıyı okumayanlar, okumamak için bahane bulanlar, okumadığı halde okuyormuş gibi yapanlar için yazdım. Okumamaları için… “Okumuyorum çünkü…” diye başlayan her cümle aslında küçük bir kaçıştır. Bu küçük kaçışın minik bohçasını asla taşınmayacak yüklerle dolduru insanlar. Kendini haklı çıkarma uğraşı. Ama neye karşı? Bilgiye mi, gelişime mi, sorumluluğa mı? Kendine
Gazetecilik, yalnızca haber vermek değildir. Gerçek gazetecilik, güce karşı hakikatin peşinde koşmak; tarafsızlık değil adaletli bir pozisyon alabilmektir. Dolayısıyla bugün sıkça duyduğumuz “tarafsızım” çığlıkları gazeteciliğin kurtarıcısı olmuyor. Türkiye’de bu uğurda can verenler oldu, mesleğini yitirip sürgüne gidenler oldu. Ama aynı zamanda, muhalif gibi görünen, ama aslında iktidar stratejilerinin bir
Seç dediler: Güzellik mi, zekâ mı? İkisini de aldın. Cevapları: Bizimle değilsin oldu. Güzel bir kadın görürsün, aynı zamanda zeki. Sonra bir de üstüne entelektüel çıkınca devreler yanar. “Bu kadında bir gariplik var!” dersin. Gerçekten de bir gariplik olabilir ama bu gariplik, garipliği kimin yarattığına da bağlı. Belki de asıl
Popülist otoriterleşme sürecinde muhalefetin kurumsal kırılma ile sınanışı: Türkiye örneği 2025 Temmuz’unda TBMM’ye iletilen Özgür Özel dokunulmazlık fezlekesi, bireysel bir hukuk vakasından ziyade, Türkiye’de yargının siyasallaşması, yüksek yargı kurumları arasındaki çatışma ve popülist otoriterleşme dinamiklerine dair önemli bir gözlem fırsatı sunuyor. Bu tür durumlar, demokratik erozyonun yalnızca