Toplumsal kırılmaları gözlemlemekten boyun fıtığı oldum, mizahtan başka boyunluk bulamadım. Bu blog, iç sesimi kamusal alana saldığım yerdir. Gözüm kararınca yazıyorum. Bu bir içerik değil, bu ben.
İyilik dediğimiz şey kötülüğü yenmekte ne kadar da başarısız…Hepimiz kendimiz iyi sanıyoruz oysa ki… Dünyaya iyiliği getirdiğini iddia eden dinler bile kendisine inananlardan, geri kalanlara düşman yaratmaktan ileri gidememiş… Yaratıcının ağzı küf kokan savaşçıları! Zorbalık, vicdansızlık, aşağılama, hakaret, savaş, kan yayıyorlar etrafa. Koca bir tepsi var. Önümüze koyulmuş. O
Özgürlük insanın kafasının içinde… Düşün artık, orada bile hapis aslında. İstediğini söylemek, talep etmek, sorunu göstermek, çözmek istemek, çözemeyeceğini anlamak, bırakmak, salmak, gitmek, gelmek, yapmak, yapmamak… Kendini minik, karanlık, çözümsüz, izbe, rutubetli yerlerde bırakmamak… Özgürlük bu! Özgürlük kendini yok etmemek… Kendini çaresizliğe mahkum etmemek… Belki de değildir. Bazen tam emin
İnsanın gücü saçlarında mıdır, ellerinde mi, yoksa dilinde mi? Bakışlarımızla dağları devirebilir miyiz? Söyleyemediklerimiz içimizde kocaman çöp tepeleri oluşturur mu? Kokuşmuş içimizle parlayarak dolanır mıyız hayatta? Bence yaparız. Mutsuz hayatların sahipleri de gülümser… Bir gülümse kadardır bedbaht hayatları unutmak…Beş dakika için… Belki birkaç saat için… Saçlarımızın uçları kadar kolay
İnanılmaz! Gerçekten inanılmaz! Bu halı yirmi senelik mi? Ya da otuz? Üstünde bir tane bile leke yok! Bir tane bile! Püskülleri bu eve ilk geldiği gün de böyleydi herhalde. Bu kadar beyaz… Tertemiz… Hatırlıyorum püskülleri yıkardın… Bu halı oturma odasında benim oyun alanımdı bir ara… Üstündeki desenleri oyuncak arabalarıma yol
Aklımdan çıktın sanıyorum bazen. Çalışırken, kitap okurken, film seyrederken seni bilmiyormuşum gibi, o yaşananlar hiç yaşanmamış gibi… Hiç var olmamışsın gibi. Beni hiç öpmemişsin gibi… Beni sevmemişsin gibi… Sonra yastıktan çıkmayan o lanet lekeyi görüyorum, hani likör dökmüştün yastığa, duvara yamuk duran o resme bakıyorum, onu öyle yamuk şekilde sen
Hayat nedir sence? Neden buraya geliyoruz? Uzaydan rüya gibi görünen, aslında cennet olmaya aday ama içine girince cehennemi de yaşadığımız bu gezegene neden geliyoruz? Bağıra, çağıra bir kıyamet kopuyor, anamızın rahmindeki suların içinden çıkıyoruz. Karanlık küçücük bir yerden kafayı bu gezegene uzatıyoruz. Göbek deliğine baksana… Oradan başkasına bağlısın kesiveriyorlar. Aciz,
Bazı insanlar sizi sevdiğini söyler. Çok sevdiğini, hatta kimisi aşık olduğunu, kimisi dostunuz olduğunu… Ve hatta sizin içi her şeyi göze alabileceğini, her şeyi yapabileceğini… Siz de seversiniz. Oysa sevgileri sorunlarla doludur. Şanssızlıklar, uygun olmayan koşullar, hayatlarını cehenneme çeviren insanlar, bitmeyen problemleri, yolunda gitmeyen işleri… Sanki dünyadaki her tatsızlık ve
2025, çoğu kişinin tahmin ettiği gibi zor bir yıl olacak gibi görünüyor. Ama asıl suç 2025’in değil, bizi bu noktaya getiren tercihlerin ve liderlerin. Ülkeleri yöneten insanların bazen doğru bazen yanlış yaptığı şeylerin arasında yuvarlanıp duruyor ve manipülasyon kafesinde bazı günler birilerine düşman oluyor, bazı günler birilerini çok seviyoruz.
Siz! Evet siz! Muhteşem(!) fikirleriniz, kızgınlığınız, geçmişten gelen beğenmediğiniz o hatalarınız var ya, her yere taşıyorsunuz onları! Yanınızdan bir an bile ayırmıyorsunuz. Kırgınlıklarınız, öfkeniz, değişmeyen fikirleriniz, sert bir kayaya benzeyen zihniniz… Hep yanınızdalar… Her yere nasıl taşıyorsunuz onları? Çok ağırlar be! Yıllar önce “Hah tamam, harika olacak her şey!” dediğiniz
Vasat mı olduk? Kelime anlamında bir olumsuzluk olmasa da Türkçe’de genelde beğenilmeyen şeyler için kullanılır. Bizim toplumumuzun da başına bela olan kısır döngünün adı budur desek yalan olmaz. Genelde toplumlarda sıradan olanlar çoğunluğu oluşturmasına rağmen, Türkiye’de ne yazık ki çok daha büyük bir paya sahip olan vasatlık, sarsılmaz
Bindik bir alamete gidiyoruz tabakhaneye... Influencerlar, trendsetterlar ortaya çıkmaya başlamıştı… Instagram bir tarla gibiydi ama herkes ektiğini biçemiyordu. 2013 ya da 2014… Hatta zengin olanlar kendilerini trendsetter yapsın diye reklam ajanslarıyla anlaşmaya başlamıştı. Yani geçmişte bir çok insan doğal hayatı içinde tesadüfen halkın sevgilisi olmadı… Bazıları planlı, programlı, yaratıcı bir
2011 Haziran ayı… Plajda güneşleniyorum. Arkadaşım çok iyi bir uygulama bulduğunu söyledi. O zamanlar fotoğrafa çok meraklıyım. Canon kameram var ve stresli bir hayatım var. Kamerayla rahatlıyorum. Harika fotoğrafların olduğu, uygulamayı öve öve bitiremedi. Instagrama üye olduğumda, gördüğüm ilk fotoğrafı hatırlıyorum, sonbaharı karşılayan bir parktı, geniş açıdan çekilmiş. Turuncu ve