Toplumsal kırılmaları gözlemlemekten boyun fıtığı oldum, mizahtan başka boyunluk bulamadım. Bu blog, iç sesimi kamusal alana saldığım yerdir. Gözüm kararınca yazıyorum. Bu bir içerik değil, bu ben.
Sabah uyanıyorsun. Elini yüzünü yıkamadan Instagram’a giriyorsun. “Yaa Aylin hâlâ bekar değil miydi ya?” diyorsun. Çünkü geçen hafta yaptığı düğün paylaşımı senin ekranına ancak şimdi düşmüş. Aylin'in yavaş bir gelin olduğundan mı, kaynanası müsaade etmediğinden mi? Hayır! İkisi de değil. Onun yerine üç gündür sana sabah yoga
Barrack anlatıyor: Türk ezilsin, biz yönetelim — nostaljinin diplomasisi. Gün geçmiyor ki biri Türkler hakkında akıllara zarar bir şey söylemesin. Türklerden çok şey yapmaya çalışılan yıllar yaşıyoruz. Türklerin geldiği noktadan kimse memnun kalmamış, anlaşılan budur. Hatta mümkünse "Türk" kelimesini de unutmamız talebiyle. Artık iş öyle bir noktaya geldi ki,
Okumak beyin için spor salonudur. Sinapslarınız mekik çeker, nöronlarınız squat yapar, bu işin poponuza faydası yoktur ama onu sağlam yere koymanızın yolu da okumaktan geçer. Hafızanız da “ölmeden önce yapılacaklar” listesini günceller. Tek fark "dumbbell" yerine "dostoyevski" kaldırmanızdır. Dostoyevski sevmiyorsanız onun yerine başka birini yazın, elbette
Toplum kendisine nasıl güvenir? Bu soruyu yüksek sesle sormak, Türkiye gibi kolektif özgüvenin mevsimlik ürün olduğu bir coğrafyada, neredeyse ayıp sayılır. Burada güven, önce devlete, sonra lidere, sonra marketteki zeytinyağının fiyatına ve en son da Allah’a havale edilir. Aradığımız bulunamazsa "Hakkımızda hayırlısı!" denir geçilir. Birey ise kendini
Kurtarıcı bekliyoruz ama her geleni yutuyoruz. Türkiye’de halkın lider çıkarma kapasitesine sahip olup olmadığı sorusu, yalnızca siyasal bir tartışma değildir. Bu, aynı zamanda kültürel, psikolojik, tarihsel ve yapısal katmanları olan çok boyutlu bir meseledir. Çünkü liderlik yalnızca bireysel karizma ya da halkın geçici beğenileriyle açıklanamaz. Liderin doğması kadar tanınması,
Anne terliğinin karizmasını yenenler... Lider dendiğinde akla gelen klasik imgelerden biri karizma ise, karizmanın en dramatik araçlarından biri de öfkedir. Ancak herkesin öfkesi liderlik üretmez. Peki bazı figürler neden öfkesiyle halkın kalbine dokunur, bazıları neden sadece "sinirli bir adam" olarak kalır? Cevap, yalnızca psikolojide değil, toplumsal tarih ve
Hoşgeldiniz! Biletlere kırmızı biberli pamuk şekerler dahildir. Yanarken eriyecek, erirken yapış yapış oraya buraya bulaşacaksınız. Ve sevdiceğinizin midesine oturmanızı da garanti ediyoruz. Dönme dolapta dönerken temcit pilavlı travmalarınızı kaşıklayabilirsiniz. Bakalım hanginizin pilavı önce bitecek ama dayanıklı olun! Pilavdan dönenin kaşığı da kalbi de kırılabilir. Bir baltaya sap olmamış olabilirsiniz ama
Roma İmparatorluğu’nun en büyük çelişkilerinden biri, küçük bir taşra dini olarak doğan Hristiyanlığın birkaç yüzyıl içinde yalnızca hoşgörüyle karşılanması değil, aynı zamanda devletin resmi ideolojisi hâline gelmesiydi. “Devlet ideolojisi” deyince bugün akla gelen partilere selam olsun. Bu dönüşüm, yalnızca teolojik değil, aynı zamanda sosyolojik, politik ve ekonomik değişimlerin de
Uzlaşma adına, siyasal belirsizliği, tarihsel travmayı ve halkın dışlanmasını örten retorik bir yön değiştirme. Türkiye'de doğan herkesin adınan önce öğrendi bir kelime olabilir terör... Bir kaç neslin de en büyük travması, terör ve PKK... Halk PKK terörünün maddi ve manevi yükünü bir kaç nesil sırtında taşımıştır ve hala
Tanrılar gökten inmedi; gece yarısı gözaltına alındılar. Tanrı ya da tanrıların gökte olduğunu savunan insan, ondan gelen her şeye etmediği eziyeti bırakmadı. Büyük bir tezat! Gerçi hala da öyle... İsa, Roma’ya “geldi” derken kimse onun bavullarla tren istasyonuna indiğini hayal etmesin. Zira bu geliş, daha çok bir gece baskını,
ayasofya
Ayasofya, yalnızca mimari bir yapı değil; tarih boyunca farklı inançların, iktidarların ve ideolojilerin yeniden biçimlendirdiği bir sembol olmuştur. Şehrin silüetinde binlerce yıldan gelen görkemini de İstanbul'a adım atan herkese yaşatır. Roma’dan Bizans’a, Osmanlı’dan modern Türkiye’ye kadar, her dönemin iktidarı Ayasofya’ya kendi anlamını yüklemiş,
Ay doluyor, biz boşalıyoruz. Ay yukarıda parlıyor, biz aşağıda saçmalıyoruz. Hani gökte ne varsa yerde de o vardı? Yok! Dolunay denince hâlâ romantik şeyler aklına gelen varsa, ya çok âşık ya da çok bilgisizdir. Her romantik fotoğrafın ya da çizimin arka foncusunun dolup dolup boşalması, bizim de kıpırdanmamıza sebep oluyor